Nieruchomości Wejherowo – założone w 1643 przez polskiego wojewodę Jakuba Wejhera – prawa miejskie uzyskało w 1650.
Początkowo nazywane też było Wejherowską Wolą i Nowym Miastem (w odróżnieniu od „starego miasta” – czyli Pucka), potoczną nazwą niemiecką była w tym okresie Weihersfrey.
Po 1676 przeszło na własność lokalnych rodzin magnackich (przez pewien czas należało także do Sobieskich).
W wyniku I rozbioru Polski (1772) włączono je do Prus pod nazwą Neustadt.
W 1818 zostało miastem powiatowym w rejencji gdańskiej (Prusy Zachodnie), stając się też siedzibą okręgu kościelnego Ewangelickiego Kościoła Unii Staropruskiej.
Co nastąpiło po przyłączeniu do Polski przemianowanego na superintendenturę (diecezję) wejherowską Ewangelickiego Kościoła Unijnego, która istniała do 1945.
W 1870 wybudowano połączenie kolejowe z Gdańskiem i Słupskiem. W owym czasie miasto zamieszkane było w większości przez Niemców i Kaszubów. Na przełomie XIX i XX wieku intensywnie rozwijało się gospodarczo.
W 1920 wróciło do Polski (mimo protestów części lokalnej ludności).
W 1927 r. stało się siedzibą powiatu morskiego w województwie pomorskim (który obejmował dotychczasowy powiat pucki oraz powiat wejherowski bez Gdyni).
Struktura demograficzna zaczęła się powoli zmieniać na korzyść Polaków. W dwudziestoleciu międzywojennym Wejherowo było jednym z głównych ośrodków regionalizmu (postulowano autonomizację regionu Pomorza w ramach państwa polskiego).
We wrześniu 1939 Wejherowo zajęte przez Niemców powtórnie przemianowano na Neustadt in Westpreußen.
Zasłużony burmistrz Teodor Bolduan został natychmiast aresztowany i rozstrzelany.
Krótko po zakończeniu działań wojennych miasto odwiedził gauleiter Pomorza Albert Forster, który publicznie groził antyniemiecko nastawionym mieszkańcom Wejherowa.
W okresie okupacji działała konspiracyjna organizacja TOW „Gryf Pomorski”.
Na przełomie 1939 i 1940 Niemcy rozstrzelali w lasach piaśnickich 12–14 tys. ludzi, w tym wielu wejherowian.
12 marca 1945 miasto zostało wyzwolone przez jednostki 1 armii pancernej gwardii i 19 armii 2 Frontu Białoruskiego oraz oddziały 2 i 3 baonu czołgów 1 Brygady Pancernej Wojska Polskiego im. Bohaterów Westerplatte.
Ku ich pamięci ustawiono w maju 1970 roku Pomnik – czołg zwycięstwa przy ul. Ofiar Piaśnicy
W 1975 Wejherowo utraciło status powiatu, by w 1999 go odzyskać (w ramach województwa pomorskiego).
W latach 2006–2008 przeprowadzono pierwszą od czasów powstania gruntowną renowację zabytkowego kompleksu Kalwarii Wejherowskiej.
Od 2003, przeciwnie do większości miast w Polsce, liczba mieszkańców Wejherowa systematycznie rośnie, w 2011 przekroczyła 50 tysięcy.
Wejherowo i (kaszb. Wejrowò lub Nowé Miasto, niem. Neustadt in Westpreußen) – miasto w województwie pomorskim, położone na pograniczu Pojezierza Kaszubskiego i Pradoliny Redy–Łeby, nad rzeką Redą.
Stanowi element Małego Trójmiasta Kaszubskiego, jest również częścią aglomeracji gdańskiej.
Siedziba powiatu wejherowskiego i gminy Wejherowo. W latach 1975–1998 w województwie gdańskim.
Wchodzi w skład Komunalnego Związku Gmin „Dolina Redy i Chylonki” oraz Doliny Logistycznej.
Wydany w 1880 r. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego uznaje miasto Wejherowo za stolicę Kaszub.
Miasto ma 50 310 mieszkańców (30 czerwca 2014).
Źródło Biuro nieruchomości Wejherowo https://pl.wikipedia.org/wiki/Wejherowo
Wejherowo
